Μερικά από τα υφαντουργικά μέσα που χρησίμεαυν για την μεταφορά της συγκομιδής.
α. Σακί. Παλιά ήταν ειδικό υφαντό που το ύφαιναν άντρες υφαντές. Ήταν η μόνη υφαντουργική δραστηριότητα που ήταν χρεωμένη στους άντρες. Με την ανάπτυξη του εμπορίου άρχισαν να χρησιμοποιούνται σακιά από λινάτσα.
β. Τσαντίλι. Ήταν σακί φτιαγμένο με βαμβακερό απολυτό ύφασμα του αργαλειού.
γ. Δισάκι. Το δισάκι, βάζοντάς το ανάρριχτα στο σαμάρι του φορτιάρικου ή στον ώμο του ο αχθοφόρος, διευκόλυνε πάρα πολύ τις μεταφορές. Επίσης ήτανε πρακτικό για να κουβαλάει ο σπορέας το σπόρο, όταν έσπερνε.
δ. Βριζόμι ή βριζόνι. Είναι ένα διχτυωτό για την μεταφορά του άχυρου. Έχει διάφορες ονομασίες, όπως γεργάθι, άργαθο, ούργουθας κ.α (από τον αρχαίο ελληνικό τύπο γύργαθον) ή αλλού χαράρι, χαράδι κ.α. (από το τουρκικό Harar). Επίσης, εμφανίζεται σε πολλούς μορφολογικούς τύπους όπως με δυο ή περισσότερα ξύλα, που συνδέονται με ένα δίχτυ ή χωρίς καθόλου ξύλο υπό την μορφή ενός μεγάλου διχτυωτού τσουβαλιού. Η χρήση του δεν ήτανε ευρέως διαδεδομένη γιατί υπήρχαν πρακτικότεροι τρόποι γι' αυτές τις μεταφορές.
ε. Μαλλινοτριχιά. Ένας συνηθισμένος επαχθής τρόπος μεταφοράς ήταν η, επί της πλάτης, ζαλίγκα. Οι γυναίκες στην πορεία τους, από και προς το χωράφι, ήταν συνήθως ζαλιγκωμένες με πάσης φύσεως φορτίο. Η κάθε γυναίκα ήταν, εν δυνάμει, ένα μικρής ισχύος φορτιάρικο. Για τους άντρες το ζαλίγκωμα ήταν υποτιμητικό. Η μαλλινοτριχιά ήτανε κατάλληλη για ζαλίγκωμα διότι επειδή ήταν μαλακή δεν έκοβε τους ώμους, όμως είχε μικρή μηχανική αντοχή.
